การเลิกจ้างและบทพิสูจน์อีกครั้งกับคำที่ว่า ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน

ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน อาจเป็นประโยคเท่ๆ แต่วันนี้มันเกิดขึนกับคนใกล้ตัว (อนุญาติเจ้าของเรื่องให้เผยแพร่ได้)

เมื่อวันที่ 5/7/60 ช่วงสายๆ ได้มีข้อความเข้ามาทาง line เป็นคนที่คุ้นเคยซึ่งก็คือน้าผมเอง ข้อความก็ตามภาพที่เห็น แค่เห็นก็ได้รับรู้ถึงความรู้สึกจุกในใจ…
น้าผมอายุ 40 ปี ตำแหน่งตอนนี้คือกึ่งๆผู้จัดการโรงงาน เงินเดือนเยอะพอสมควร ยังดีที่บ้านเพิ่งสร้างเสร็จข้างๆออฟฟิตผมเอง 

เย็นวันนั้นผมกลับถึงบ้าน น้าผมก็นั่งคุยๆกับยายอยู่ น้าผมว่า เขากำลังใจดี ยังมีคนอื่นๆลำบากกว่านี้อีกเยอะ

ผมมานั่งคิด แม่งไม่มีอะไรที่แน่นอนเลยชีวิต สิ่งเดียวที่แน่นอนและจริงที่สุดคือการกระทำของตัวเราเอง คนที่พึ่งพาได้ที่สุดในยามลำบากคือตัวเราเอง

ผมย้อนคิดกลับกัน ถ้าเป็นตัวเราในวัย40ปี ปลิวหล่ะวะ ? จะทำยังไงยังนึงภาพไม่ออกเลย นาทีนี้คิดได้อย่างเดียว ต้องขยันและหาความรู้ใส่ตัวอยู่เสมอ

“พึ่งพาตัวเองให้ถึงที่สุดก่อน ค่อยไปพึ่งพาคนอื่น”

จะว่าไปก็เคยมีเพื่อนคนนึงในสมัยมัธยมต้น ประกาศแต่งงานในเฟซ แต่ที่ต้องตกใจคือ เจ้าสาวไม่ใช่คนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนหลายปี แต่เป็นคนที่ทำงานเดียวกัน ที่คบกันไม่ถึงปี เพื่อนๆก็สงสัยกัน พอเพื่อนๆถามพวกก็ดันตอบว่า

“ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน…”

กูก็สงสัยนะ แต่ก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น แต่เอ้อ เพื่อนคงไม่อยากพูดอะไรมาก

แต่วันนี้กูเข้าใจแล้วหว่ะ ความแน่นอน มันคือความไม่แน่นอนจริงๆ